Ασκήσεις περιέργειας

Η διάρκεια της ζωής μου ανακαλύπτω πως έχει αρχίσει να με κουράζει. Μπορώ, έστω και χαμηλόφωνα, να ομολογήσω κάτι που λίγα χρόνια νωρίτερα θα μου φαινόταν αδιανόητο. Να μην ελπίζω. Κι οι περιέργειες που έχω συσσωρεύσει τόσα χρόνια και τελικά περιφέρω αναίτια στους ώμους μου, αυτά τα άπειρα επιμελώς διατηρημένα ράκη, καταδικασμένα να χαθούν, χωρίς να έχουν αποκτήσει καμιά ταπεινή χρηστικότητα”.