Ας αφήσουμε την τρέλα

Η “λεωφόρος Πάτσεν” είναι στην πραγματικότητα ένα δρομάκι. Συνήθεια της ποίησης κι όχι της οδοποιΐας είναι να προσδίδει αξία μεγάλη σε κάτι που μοιάζει μικρό. Έτσι χαρτογραφεί η ποίηση τους τόπους της· δίνει άπλετο χώρο στο Μικρό και, σε μια λέξη, συμπυκνώνει το Μεγάλο. Το εν λόγω δρομάκι στην πόλη Νάιλς του Οχάιο της Αμερικής σηματοδοτεί τον τόπο γέννησης του ποιητή Κέννεθ Πάτσεν κι έτσι δικαιολογεί απόλυτα την τιμητική του διαπλάτυνση σε λεωφόρο. Ο αφανής ποιητής κι όμως κύριος πρόδρομος της γενιάς των Μπητ, της Αναγέννησης του Σαν Φρανσίσκο (μαζί με τον Κέννεθ Ρέξροθ), φίλος του Χένρι Μίλλερ, του ε.ε.κάμινγκς, του Ντίλαν Τόμας· δραστήριος τζαζίστας του λόγου, πρωτοπόρος της Poetry-Jazz και συνεργάτης του Τσάρλι Μίνγκους και του Τζον Κέιτζ· συγκριθείς με τον Τ.Σ.Έλιοτ, τον Έζρα Πάουντ, τον Γουόλτ Γουίτμαν και τον Γουίλιαμ Μπλέικ· ο πρώτος concrete poet, πηγαίος ζωγράφος του πόνου του· ο δημοφιλής στην εποχή του και κατόπιν λησμονημένος· ο παντελώς άγνωστος στην Ελλάδα Κέννεθ Πάτσεν, ήταν πράγματι μια λεωφόρος. Άλλοτε χαμένη, άλλοτε στατική κι ωστόσο πάντα ευθεία, ευρεία και ασφαλτοστρωμένη, ώστε άνετα να την οδηγείς επιβραδύνοντας πότε πότε στα απαραίτητα σαμαράκια.[Μαρία Γιαγιάννου, από το Επίμετρο]