Άρωμα μνήμης: “… τι θα γίνει φίλε μου με μας;”

Τα τραγούδια είναι πουλιά. Στην αριστερή τους φτερούγα κουβαλάνε στιχάκια και στη δεξιά μουσικές. Στιχάκια και μουσικές στον αέρα. Εδώ κι εκεί.Τα τραγούδια είναι παιδιά. Άτακτα, πεισματάρικα και συχνά πολύ ατίθασα. Παιδιά, που τρέχουν καλπάζοντας χωρίς χαλινάρια. Πάνω από φράχτες. Πέρα από σύνορα. Έξω από χάρτες. Παιδιά του άγριου πόθου.Τα τραγούδια είναι παιχνίδια. Συνήθως απρόβλεπτα (ανατρέποντας τους οροθετημένους κανόνες). Ιδιαίτερα άναρχα (παραβιάζοντας χρονικές δεσμεύσεις και χωρικούς ορίζοντες). Βαθιά αιρετικά (παραβιάζοντας τους νόμους της αγοράς, του συρμού και της λογικής των αριθμών).Τα τραγούδια είναι ταξίδια. Ακυβέρνητα, ξυλάρμενα και αυτόνομα. Ταξίδια μνήμης και λήθης. Πυξίδα τους χείλη των στεριανών. Άγκυρά τους οι καρδιές των ξέμπαρκων. Λιμάνι τους οι αγκαλιές των καραβοτσακισμένων ναυαγών.Τα τραγούδια είναι όνειρα. Όνειρα πάθους, έκστασης, μέθεξης. Όνειρα ξυπόλυτα, ξέφραγα, κουρέλια. Όνειρα κόντρα στο ρεύμα. Όνειρα μέσα στα όνειρα. Όνειρα συνωμοτικά: “… τι θα γίνει φίλε μου με μας;”