Αριστοτέλης Κουντουρώφ

[…] Η προσπάθεια να σκιαγραφηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο και το μουσικό ποιοτικό εύρος ενός ανιδιοτελούς καλλιτέχνη, που η διακριτική προσφορά του στην εξέλιξη του λόγιου μουσικού μας πολιτισμού θα πρέπει επιτέλους να αποτιμηθεί, στοχεύει κυρίως στο να επανατοποθετήσει τον ακανθώδη και καίριο προβληματισμό περί της αξιοποίησης και της προβολής της ελληνικής μουσικής και της συνέχειας της μέσα στο χρόνο, περί της άδικης (και πολύ συχνά ζημιογόνας) έλλειψης πολιτιστικής πολιτικής, περί των απαράδεκτων ερασιτεχνισμών και των λαθών που διαπράττονται αδιαλείπτως σε βάρος της μουσικής ιστορίας μας, η οποία ως άριστη πρέσβειρα, τόσα θα μπορούσε να έχει προσφέρει στη συνοχή ιδεών και στην προβολή τους εντός και εκτός συνόρων. Δίνει επίσης την ευκαιρία να περιγραφούν με τη γλώσσα της αλήθειας οι προσβλητικές για το ίδιο το ελληνικό πνεύμα, (επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τον όρο έτσι όπως μας διδάχτηκε στα ρομαντικά σχολικά μας χρόνια), συνθήκες, κάτω από τις οποίες οι πάντα υπαρκτές και συχνότατα, δυστυχώς, συμπτωματικές, “εξουσίες” μπορούν με το θράσος της άγνοιας να υποτιμούν και να εξευτελίζουν τις καλλιτεχνικές αξίες στερώντας από τους πολίτες εν τέλει, το αναφαίρετο δικαίωμα να τις γνωρίσουν και να φτιάξουν, μέσα από αυτές, ανεξίτηλα πρότυπα.Η βασική δυσχέρεια στη διαδρομή προς τη διερεύνηση της προσωπικότητας και της ανθρώπινης φύσης του Αριστοτέλη Κουντούρωφ υπήρξε βεβαίως η απομάκρυνση από το χρόνο ζωής και η ανυπαρξία ντοκουμέντων και προσωπικών μαρτυριών τέτοιων, που να ισχυροποιήσουν τη θέση ενός σημερινού μελετητή. Δυνατός αντίπαλος ο χρόνος.. […](από τον πρόλογο του βιβλίου)