Απόστολος Φανακίδης

Ποιο άραγε εσωτερικό φως αναζητά ο Απόστολος Φανακίδης στη νέα γλυπτική του πρόταση της χρονικής περιόδου 2000-2010 με τα πρωτόφαντα επιτοίχια του από κάρβουνο; Πού μας παραπέμπει το πρωτογενές αυτό υλικό με τις ανοίκειες και χαοτικές του διαστάσεις; Ποια εσωτερική τοπιογραφία μας αποκαλύπτει μέσα από το βαθύ σκοτάδι ενός ατέρμονου λαβύρινθου; Αδιέξοδο ή φόβο;Το 2005 ο γλύπτης αναμετρήθηκε για μια ακόμα φορά με τον περιβάλλοντα χώρο και την ιστορία ορθώνοντας τη μεγαλύτερη έως σήμερα μνημειακή του εγκατάσταση, το Μνημείο Εκτελεσθέντων Πατριωτών, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Δύο επιβλητικές στήλες, από ορείχαλκο και γρανίτη, ύψους 7 μέτρων η κάθε μία, δημιουργούν μια επιμηκυμένη δίοδο, που οδηγεί το βλέμμα του επισκέπτη στον τόπο της φοβερής εκτέλεσης. Οικειοποιούμενος ένα σύγχρονο λεξιλόγιο με εκφραστική λιτότητα προσεγγίζει, χωρίς αφηγηματική διάθεση, το βαθύ πένθος. Το μνημείο ξυπνά μνήμες της βίας και της τραγικής μοίρας των ανθρώπων που βίωσαν την τυραννία εκείνων οι οποίοι επιβουλεύτηκαν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Ο συμβολισμός του είναι έκδηλος. Κόκκινες ευθείες γραμμές από ακτίνες λέιζερ διαπερνούν την υδάτινη επιφάνεια και παραπέμπουν στο αίμα. Ενώ οι δύο επιτύμβιες στήλες με τα αιχμηρά εξπρεσιονιστικά εξώγλυφα, που όσο προχωρά το βλέμμα του θεατή προς τα πάνω υποχωρούν, προκαλούν με τις λειάνσεις του ορείχαλκου μια πιο αισιόδοξη διάθεση.Ο Φανακίδης σε όλη τη δημιουργική του περιπέτεια ξεκινά από τις ιδιομορφίες (διευρύνσεις, ρωγμές, οπές κτλ.) των υλικών του, για να καταδυθεί στον πυρήνα της ύλης προκειμένου να αναδυθεί η γλυπτική του πρόταση. Η αρχαϊκή και η πρωτόγονη γλυπτική εξακολουθούν να ασκούν επιρροή στο έργο του. Δουλεύει με το αίσθημα και το ένστικτο. Οι φόρμες του ορίζουν το χώρο με βάση την κατακόρυφο και τις αποκλίσεις της. Δεν υπάρχει το τυχαίο -ισχυρίζεται ο γλύπτης- όταν παρατηρούμε προσεκτικά τον κόσμο. Η εμμονή του επικεντρώνεται στην πορεία του ανθρώπου. Το σώμα, σε όλες τις ανθρωποκεντρικές του δημιουργίες, απογυμνωμένο από τους θρησκευτικούς και ιδεολογικούς «μύθους», συνιστά την όψη μιας άλλης πραγματικότητας. Το φθαρτό του ανθρώπινου πολιτισμού και το αδιέξοδο της ματαιοδοξίας του σύγχρονου ατόμου αντανακλώνται στις γλυπτικές του αναζητήσεις. Πρόκειται για μια γλυπτική διαδικασία που πάντα ξεκινά από τα έξω προς τα μέσα. Αντιπροσωπευτικά του έργα παραμένουν τα υπερμεγέθη πόδια, άλλοτε πλασμένα από χαλκό κι άλλοτε από γύψο ή τσιμέντο, υπαινισσόμενα την υπερρεαλιστική τους διάσταση και τη μόνιμη επιθυμία του να συνδέει το πραγματικό με το φανταστικό.[…]Τάκης Μαυρωτάς