Αποστολή στην Κρήτη 1866-67

Μετά τη νίκη του Ναπολέοντα κατά των Αυστριακών το 1800, με τη συνθήκη της Λινεβίλ το επόμενο έτος η Ιταλία πέρασε στον γαλλικό έλεγχο. Το 1802 ιδρύθηκε η “Ιταλική Δημοκρατία” με πρόεδρο τον Ναπολέοντα και πρωτεύουσα το Μιλάνο, η οποία το 1805 επεκτάθηκε και μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Ιταλίας. Μετά τη νέα ήττα των Αυστριακών το 1807, το Βασίλειο της Ιταλίας επεκτάθηκε μέχρι το Βένετο. Παράλληλα το 1806, μετά την εκδίωξη των Βουρβώνων, το βασίλειο της Νάπολης εντάχθηκε στη γαλλική σφαίρα επιρροής, με βασιλιά πρώτα τον αδελφό του Ναπολέοντα Ιωσήφ, και από το 1808 τον στρατηγό του Μυρά. Το 1809 ο Ναπολέων ενσωμάτωσε στη γαλλική αυτοκρατορία και το παπικό κράτος. Η Ιταλία λοιπόν, με την εξαίρεση της Σαρδηνίας και της Σικελίας αποτέλεσε τμήμα της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα. Η γαλλική κυριαρχία στην Ιταλία τερματίστηκε το 1814-1815 μετά την ήττα του Ναπολέοντα και την εκθρόνισή του. Η βόρεια Ιταλία πέρασε στην αυστριακή κυριαρχία, μικρότερα κρατίδια τέθηκαν υπό τον έλεγχο της Αυστρίας (δουκάτα Πάρμας – Πιατσέντσας και Μόντενας), το βασίλειο της Σαρδηνίας επιστράφηκε στον βασιλιά Βίκτωρα-Εμμανουήλ Α’ της Σαβοΐας και σε αυτό ενσωματώθηκε η Δημοκρατία της Γένοβας, ανασυστάθηκαν το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης και το παπικό κράτος, ενώ τέλος, τα βασίλεια της Σικελίας και της Νάπολης ενώθηκαν και αποτέλεσαν το Βασίλειο των Δύο Σικελιών.