Απόσπασμα δυτικού πολιτισμού

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣΣε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινηςσάρκας, το μαύρο των όρνιων.Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό, θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότεςνα κλωσήσουν βρασμένα αυγά.Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν – δεν μαθαίνουνποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια, μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστοςακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλλα τιμαλφή.Στις εθνικές επετείους στέκονται απρόσωποι, σαν μια γροθιά,ο ένας πλάι στον άλλο. Παρακολουθούν δακρύβρεχτοι τα τεθωρακισμένα, τα ρυθμικά άρβυλα, τα ερεθισμένα τυφέκιακαι φυσικά τη γαλανόλευκη σημαία να κυματίζει.Μόνο ένας μικρός πάνινος θεάνθρωπος, σταυρωμένος πάνω της,θα εξύψωνε την όλη συγκίνηση.Να κλαίει, να ουρλιάζει, να οδύρεται αυτός, απ’ το μαρτύριο.Να κλαίνε, να ουρλιάζουν, να οδύρονται και εκείνοι, από εθνική ηδονή.Ιδού το χρώμα του έθνους. Ιδού η κόλαση.