Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη

Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα εναντίον της πατρίδος και θρησκείας, όπου της προξενήθηκαν από την ανοησία μας και ιδιοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από μας τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ όλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ως την σήμερον, όπου δεν θυσιάζομε ποτέ αρετήν και πατριωτισμό και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάσταση και κινδυνεύομεν να χαθούμεν. Γράφοντας αυτά τα αίτια και τις περιστάσεις, όπου φέραμεν τον όλεθρον της πατρίδας μας όλοι μας, τότε ως έχοντας και εγώ μερίδιον εις αυτήν την πατρίδα και κοινωνία, γράφω με πολλή αγανάχτηση εναντίον των αιτίων. Όχι νά χω καμιά ιδιαίτερη κακία εναντίον τους, αλλά ο ζήλος της πατρίδος μού δίνει αυτήν την αγανάχτησιν και δεν μπόρεσα να γράψω γλυκότερα. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)