Απολυτίκιον

Η λειτουργική θεολογία της Εκκλησίας σε γεμίζει με ανάπαυσι και βεβαιότητα πίστεως. Σου αποκαλύπτει την άφατη αγάπη που εν σοφία συνέχει τα σύμπαντα. Φανερώνεται στην πράξι της δημιουργίας του κόσμου και στη σάρκωσι του Θείου Λόγου, που είναι “χαρά παντί τω λαώ”. […] Ζούμε ήδη την αδιάκοπη συνέχεια μέσα στην ανέσπερη ημέρα της Εκκλησίας, την καινή κτίση και πολιτεία, όπου τα πάντα πεπλήρωται φωτός. Ο Θεάνθρωπος δεσπόζει των επουρανίων και των επιγείων. Είναι το Α και το Ω της ζωής και της σωτηρίας όλων. Έτσι περιβαλλόμενοι από το πλήρωμα της χάριτος, απολαμβάνομε την αρχή και το τέλος, τη μοναξιά και την κοινωνία, την ησυχία και τη δράσι, το κήρυγμα και τη σιωπή, την καλλιτεχνία και τη θεολογία, τη ζωή και το θάνατο. “Πάντα αναμίξ γέγονε”. Και αποκτούν το δυναμισμό της θείας περιχωρήσεως. Όλα είναι αυθορμητισμός αλήθειας και παροχή χαράς. Γιατί η ζωή εκ του Τάφου ανέτειλε και ανατέλλει. […](από τα προλεγόμενα του βιβλίου)