Αποφλοίωση και ακόνισμα

Ο Καρυωτάκης ανέπτυξε στα “Ελεγεία και Σάτιρες” μια καινοτόμο και ειδολογικά προωθημένη ποιητική τέχνη, θεμελιωμένη στη διαλογική σύγκλιση σατιρικής και ελεγειακής ποίησης. Με άξονα τις κατακτήσεις του Συμβολισμού και σε διαρκή διάλογο τόσο με ποιητές το έργο των οποίων είχε αποφασιστική σημασία στη διαμόρφωση του Μοντερνισμού, όπως του J. Laforgue και των Γάλλων fantaisistes, όσο και με Έλληνες ομοτέχνους του, κυρίως με τον Μ. Μαλακάση και τον Ρ. Φιλύρα, ο Καρυωτάκης διαμόρφωσε μια οντολογική και καλλιτεχνική αντίληψη διανοικτότητας: ό,τι είχε βαρύτητα εδώ για τον μοντέρνο καλλιτέχνη ήταν η απροσποίητη έκθεσή του στις εντάσεις της πραγματικής ζωής και της παροντικής, ενεστωτικής δύναμης των ωστικών κυμάτων αυτών των εντάσεων. Έτσι, ο ποιητής μπόρεσε να πάει στο βάθος του σύνθετου πλέγματος συνθηκών ζωής της εποχής του, οι οποίες συγκροτούσαν έναν ασφυκτικό κλοιό ετοιμοπαράδοτων ρόλων και ρεπερτορίων λόγου, μαζικής και θεαματικής κατανάλωσης, και να το μορφοποιήσει ποιητικά, αναπτύσσοντας τους ορούς μιας ποιητικής τέχνης σε κοινωνική, πολιτική και ηθική εγρήγορση: μιας ποιητικής τέχνης εξακολουθητικά παρούσας.