Από το ορατό στο αόρατο

Όταν ο πόνος σαν καταρράκτης πλημμυρίζει την ψυχή κι η απόγνωση σαν βράχος γίνεται ένοικος κι αφέντης, τότε όλα καταρρέουν. Και τις νύχτες στα όπλα που διαθέτεις, λογική κι αισθήσεις, απάντηση ποτέ δε θα πάρεις στα χρόνια της καταχνιάς. Βραδιά απελπισίας, αφού τα νανουρίσεις να κοιμηθούν, άφησε λεύτερη την καρδιά να αγναντεύει, να βυθίζεται στα σωθικά και να καταγράφει, δίχως ερμηνείες και συμπεράσματα, μονοπάτι αυτογνωσίας. Αναβλύζουν τότε σαν ένστιχτα, σαν διαίσθηση, αυθεντικά συναισθήματα και σκέψεις. Τότε βιώνεις το νόημα του Εγώ. Φτάνει να μην αγνοήσεις την αυθεντική και μονάκριβη στιγμή που ζεις έξω από τα δεσμά του χρόνου, το Τώρα._x000D_
_x000D_
_x000D_
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ_x000D_
_x000D_
με σφυρί κι αμόνι λειαίνω_x000D_
τις αδικίες και τις υπερβολές,_x000D_
αλλά νιώθω να σκιαμαχώ,_x000D_
κι όσο πεισμώνω και δυναμώνω τη φωτιά,_x000D_
τόσο μεγαλώνω την αστάθεια· _x000D_
έγερνα τότε τη σιγουριά στο τραπέζι_x000D_
ως αιχμάλωτος σε ιστό αράχνης._x000D_
_x000D_
Όμως τα αδιέξοδα αυτά με απωθούσαν·_x000D_
έκλεινα τότε πόρτες και παράθυρα_x000D_
κι εξουσιοδοτούσα στην καρδιά τις αισθήσεις_x000D_
να μην ερμηνεύουν και με παρασύρουν_x000D_
σε συνήθη αίτια και κίνητρα._x000D_
_x000D_
Έτσι βάζω τον εγωισμό_x000D_
σε μια πολυθρόνα να λιάζεται_x000D_
κι αμέριμνος πια προσμένω.