Από την τέχνη της τοξοβολίας στην “τέχνη” της ψυχανάλυσης

Από την τοξοβολία έως τη διαμόρφωση του εν τω γίγνεσθαι ψυχαναλυτή και την ψυχική του λειτουργία στην ανάλυση και στη ζωή, τίθενται πολλά ζητήματα. Κατά τον Φρόυντ, “φαίνεται σχεδόν ότι το αναλύειν αποτελεί το τρίτο από τα ανέφικτα επαγγέλματα στα οποία μπορεί κανείς να είναι εκ προοιμίου βέβαιος για την ανεπαρκή επιτυχία του. Τα δύο άλλα που είναι γνωστά από πολύ παλιά είναι το εκπαιδεύειν και το κυβερνάν”. Τι να σκεφτεί κανείς για τους δρόμους που οδηγούν στην άσκηση ενός “σχεδόν ανέφικτου”επαγγέλματος, αν όχι ότι είναι δύσβατοι, δύσκολοι, επώδυνοι, κι ότι απαιτούν υπομονή, πάθος, επιμονή και ταπεινότητα. Γι’ αυτό μου φάνηκε ότι είχε κάποιο ενδιαφέρον η μεταφορά της εκμάθησης της τοξοβολίας σύμφωνα με τη “μεγάλη θεωρία”. Παρόλο που η σύγκριση είναι αδόκιμη, κάποιες σκέψεις ως προς το ότι βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον εαυτό του, ως προς τη δέσμευση και τη μοναξιά ισχύουν και για την τέχνη της ψυχανάλυσης, όπου θα πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι “για να σημαδέψουμε σωστά τον στόχο, στοχεύουμε επίσης τον ίδιο τον εαυτό μας”.