Ανθρώπινα πιράνχας

Μια μητέρα με τέσσερα παιδιά ξεκινούν το έτος 2001 από το Σίδνεϋ της Αυστραλίας να επισκεφθούν την Ελλάδα, γη των προγόνων τους. Πήραν το διαστημόπλοιο της γραμμής και σε τριανταπέντε λεπτά της ώρας προσγειώθηκαν στο Αεροδρόμιο “Γκυ Ντε Ροτσίλντ” που άρχιζε από τη Λούτσα και κατέληγε στο Πικέρμι. Λίγες μέρες προτού ξεκινήσουν, η μητέρα των παιδιών έχασε τον πατέρα της. Η τελευταία επιθυμία του παπού πριν πεθάνει στα ξένα, ήταν αυτό το ταξίδι. Ζήτησε από την κόρη του να πάρει τα παιδιά της, να τα φέρει στην Αθήνα, να τ’ ανεβάσει στην Ακρόπολη, και πάνω στον ιερό βράχο ν’ αφηγηθεί στ’ εγγόνια του την ιστορία που θα διαβάσετε. Η κόρη εκπλήρωσε τη στερνή επιθυμία του παπού κι έτσι με τον άντρα της και τα τέσσερα παιδιά τους, […], καθόντουσαν ένα μεσημεράκι κι έτρωγαν στην… Ακρόπολη! Ο Παρθενώνας βέβαια δεν υπήρχε! Το μανιτάρι του νέφους και τα καυσαέρια τον είχαν μετατρέψει σε λασπώδη πολτό φαιόχαλκο που τον άδειασαν με γκουβάδες να βουλώσουν τις λακκούβες των πεζοδρόμων. Στη θέση του χαμένου Ναού της Αθηνάς ευφάνταστοι αρχιτέκτονες του γκρίζου πένθους που λέγεται “σκυρόδεμα” (ή επί τω γαλλικοτέρω) μπετόν αρμέ, είχαν υψώσει μια κυλινδρική στήλη τριάντα μέτρων που στην κορφή της περιστρεφόταν αργά μια πελώρια τζαμωτή αίθουσα εστιατορίου! Σ’ αυτή την αίθουσα γευμάτιζε η οικογένεια των Ελλήνων μεταναστών όταν η μητέρα άρχισε την αφήγησή της.