Ανέστης Λογοθέτης, Σουΐτα

ΠρόλογοςΤο δημιουργικό έργο του Ανέστη Λογοθέτη (1921-1994) χωρίζεται σε δύο περιόδους: η πρώτη (1943-1959) περιλαμβάνει έργα σε παραδοσιακή μουσική σημειογραφία, ενώ η δεύτερη (1959-1994) έργα σε μη συμβατική μουσική σημειογραφία (κατά το συνθέτη “γραφική” ή “πολυμορφική”). Βασικό χαρακτηριστικό του προσωπικού του συστήματος σημειογραφίας είναι μια πρωτότυπη σύζευξη μουσικής και εικαστικών τεχνών, με την οποία ο συνθέτης προσπάθησε να περιγράψει τη δομή των έργων του και την εξέλιξή της στο χρόνο.Η Σουίτα για σόλο βιολοντσέλο, LWN 33 (Δεκέμβριος 1952), με τον αρχικό τίτλο Funf Integrationen [Πέντε ενσωματώσεις], γράφτηκε με την πρόθεση να μπορεί να παιχτεί εναλλακτικά από σόλο κοντραμπάσο, ιδέα η οποία εγκαταλείφθηκε κατά την επεξεργασία του έργου. Ωστόσο, όσο ακόμη ζούσε ο συνθέτης, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον μία εκτέλεση από σόλο κοντραμπάσο.Το έργο ανήκει αισθητικά στο βιενέζικο εξπρεσιονισμό και αποτελείται από πέντε σύντομα μέρη: I. Agitato, II. Burlesco, III. Grave, IV. Allegro και V. Scherzoso. Η επιλογή του σολιστικού οργάνου, η διάταξη σε μορφή σουίτας, αλλά και η σχετικά απλή δομή του κάθε μέρους, με ορισμένα σποραδικά -αλλά χαρακτηριστικά- στοιχεία πολυφωνίας, παραπέμπουν στις Σουίτες για σόλο βιολοντσέλο του J.S. Bach, χωρίς όμως το συνθετικό πρότυπο να γίνεται εμπόδιο στη νέα δημιουργία.ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΜΠΡΟΒΑΛΑΚΗΣΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ:1 Μαρτίου 1955Konservatorium der Stadt WienHildegard Huber, βιολοντσέλοForewordThe output of Anestis Logothetis (1921-1994) is divided into two periods: the first (1943-1959) consists of works in conventional musical notation, while the second (1959-1994) comprises works in unconventional notation (“graphic” or “polymorphic” as the composer termed it). A basic characteristic of his personal system of notation is an original combination of music and fine arts, through which he tried to describe the structure of his works and its evolution in time.The Suite for solo violoncello, LWN 33 (December 1952), under the original title Funf Integrationen, was written so that it could be played alternatively by solo double bass, an idea that was abandoned during the process of composition. However, there was at least one performance by solo double bass in the composer’s lifetime.From an aesthetic point of view, this work belongs to Viennese expressionism and is comprised of five short parts: I. Agitato, II. Burlesco, III. Grave, IV. Allegro and V. Scherzoso. The choice of solo instrument, the suite structure, as well as the relatively simple form of each part, with some sporadic-yet characteristic-elements of polyphony, evoke the solo cello Suites of J.S. Bach, though this compositional model is not a limiting factor in the new musical creation. YANNIS SAMPROVALAKISEnglish translation by Helena GrigoreaFIRST PERFORMANCE: March 1, 1955Konservatorium der Stadt WienHildegard Huber, violoncello