Άνεμος στον άνεμο

ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ_x000D_
_x000D_
Ξαφνικά έλαμψε η τύχη μου και ήμουν τυχερός…_x000D_
Δίπλα σε άνυδρους βράχους άραξα με τη σχεδία μου, _x000D_
να ξαποστάσω. _x000D_
Κι ανέτειλαν εμπρός μου, στις παρυφές των δακρύων μου, _x000D_
οι ένδοξες στιγμές της βασανισμένης ζωής μου._x000D_
_x000D_
Μόνος πια, χρόνια τώρα, παλεύω _x000D_
μες στον παφλασμό των κυμάτων_x000D_
να βρω την ψυχή μου και πονάω. _x000D_
Και δεν με νοιάζει καμιά δόξα ή απολαβή. _x000D_
_x000D_
Μου είπαν, όμως, ότι υπάρχει _x000D_
μες στις καρδιές των ανθρώπων μια γωνιά _x000D_
γεμάτη φως και ήλιο _x000D_
και όταν η μνήμη την αγγίζει, _x000D_
βγαίνει ένα πλοίο με ούριο άνεμο _x000D_
και κυλά ήρεμα στο απέραντο γαλάζιο, _x000D_
έχοντας πεταλούδες για πανιά _x000D_
τις ψυχές των αθώων και ανώνυμων στη ζωή _x000D_
κατατρεγμένων. _x000D_
_x000D_
Σ’ αυτό το καράβι θα ήθελα κάποτε _x000D_
την ψυχή μου να βάλω _x000D_
και να κυκλοφοράω._x000D_
_x000D_
_x000D_
7/11/2018