Ανακρούσεις

Από τη μια στιγμή στην άλλη μία έκπληξη μπορεί να καρτερεί. Το απροσδόκητο χαρούμενο ή το λυπητερό παίρνει τη θέση του συνηθισμένου.Τρελές, θολοί σοφοί κι άλλοι πολλοί περνούν και φεύγουν. Μερικοί φεύγουν από νωρίς, άλλοι με τους πρώτους ήλιους, κάποιοι στις μπόρες του καλοκαιριού ή με τις σταλαματιές του φθινοπώρου. Οι τελευταίοι ως συνήθως τους χειμώνες. Όπως οι ξαφνιασμένες λέξεις που κατρακυλούν στις κατηφόρες,όπως οι καλλονές οι μαθηματικές που ζωγραφίζουν σχήματα και ιερογλυφικά. Ύστερα δεν θα μπορείς να ξεχωρίζεις για να πεις: «Είναι κορίτσια που χορεύουν ή είναι αδέσποτα σκυλιά;». Άσ’ τα και φύγε. Φύγε μακριά. Όμως μια ανάκρουση αρκεί. Εκεί θα ’ρθουν οι ηδονές και οι μορφές ισχύος, οι στέγες και τα καλοκαίρια, ο Wittgenstein, η θάλασσα, ο Godel και ο Cantor και ο τελευταίος γρύλλος του καλοκαιριού.