Αναίτια εποχή

ΤΟ ΔΩΡΟΠόσο σου πάει το καινούργιο φόρεμαπου σου αγόρασαΤο διάλεξα μες στην πληθώρατων συναισθημάτων μουΠαιδεύτηκα. Έπρεπε να εσωκλείει θλίψηΤόση, όση η απόσταση που μας χωρίζει; ΓυναίκαΠρόσεξα να ’χει διάσπαρτα λουλούδινα πάθησε κάθε χρωμάτινο σφίξιμο της καρδιάςΔεν μ’ ενδιέφερε αν η αιτία ήταν η χαρά ή η λύπηΚοίταξα να ’χει μήκος εφήμεροΟύτε πιο κοντό, ούτε πιο μακρύΤουλάχιστον να ζήσει όσο το φοράςΦρόντισα ν’ αφήνει έξω κάθε ιδιομορφία σουΕύμορφες σκέψεις, μελαχρινά νάζιαΤο στήθος σου να το καλύπτειόπως το ψέμα την αλήθειαΣιγά σιγά να το αντιλαμβάνεσαιΜα πάνω απ’ όλα πρόσεξα να ’ναι ολόιδιο εγώΝα ενώνεσαι σαν το φοράς με το περιεχόμενό τουΝα το ανέχεσαι επάνω σου όσο διαρκεί μια ανθρώπινη στιγμήΓια τώρα ή για πάντα