Anais Nin και Henry Miller

Ο Χένρι και η Αναΐς έγιναν ένα, καίτοι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, μέσα από τα σκιρτήματα της σάρκας […], και, κυρίως, μέσα από τη λογοτεχνική μεταρσίωση αυτών των σκιρτημάτων. Το πάθος τους ήταν σαρκικό, μα ήταν και λογοτεχνικό, ήταν ένας αέναος διάλογος δύο δαιμόνων, δύο μανιακών της γραφής, δύο εραστών των λέξεων. Όσο κι αν διαφωνούσαν, όσο κι αν καβγάδιζαν, όσο κι αν χώριζαν, πάντα ήσαν ο ένας για τον άλλο εκεί, πάντα έβρισκαν τρόπους να αναζωπυρώσουν τη λαχτάρα τους, πάντα ξανάπιαναν μολύβι και χαρτί για να επιχειρήσουν και πάλι να συνυπάρξουν. Όσο κι αν ήταν καταδικασμένος ο έρωτάς τους από την αρχή, μπόρεσαν, πάντα μέσα από τις λέξεις, αλλά και μέσα από την ανάμνηση των καυτών τους συνευρέσεων, να τον ζήσουν ξανά και ξανά στο έπακρο, να τον μεγαλύνουν, να τον τιμήσουν. Είχαν το θάρρος να δεχτούν τον έρωτά τους και να τον κάνουν να θεριέψει στις παλλόμενες από τη δημιουργικότητα, φτωχικές, μα τόσο πλούσιες σε συναισθήματα και συγκινήσεις, κάμαρες του Μίλερ στο Κλισί.Γιώργος-Ίκαρος ΜπαμπασάκηςΈνας τόμος στον οποίο περιλαμβάνονται περισσότερες από εκατό επιστολές που αντάλλαξαν ο Χένρι Μίλερ με την Αναΐς Νιν στη διάρκεια των δύο σημαντικότερων δεκαετιών της σχέσης τους (1932-1953). Μέσα από τις αυθόρμητες, αλογόκριτες λέξεις αμφότερων των αλληλογράφων μπορούμε να συμμετάσχουμε στη γένεση, την άνθιση και την αναπόδραστη ωρίμανση ενός μεγάλου, ακραία καλλιεργημένου πάθους.