Αναγκαστική προσγείωση

Από αναγνώστες του “Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι” και της προς Μίκη Θεοδωράκη επιστολής μου στις 7-9-03 με αφορμή τη “φιέστα” που οργάνωσε στα τέλη Αυγούστου του ίδιου χρόνου στη Μακρόνησο, έλαβα αρκετές επιστολές, άλλες επαινετικές, άλλες επικριτικές.Σε μερικές απ’ αυτές απάντησα, σε άλλες όχι.Δεν ήταν από αδιαφορία ούτε γιατί τις έκρινα ανάξιες απαντήσεως. Το αντίθετο μάλιστα. Μερικές από τις επιστολές αυτές δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα σχετικά με την πρόσφατη ιστορία μας. Θίγουν και σύγχρονα θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος που λίγο – πολύ κυριαρχούν στη σκέψη κάθε σκεπτόμενου πολίτη, θέματα – κλειδιά που ανοίγουν ή κλείνουν ορίζοντες και καθορίζουν τελικά την εθνική μας πορεία.Εκτίμησή μου είναι ότι με την ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς, παρά την ήττα της στον Εμφύλιο, και με την επιβολή των θέσεών της σε καίρια πολιτικά και ιδεολογικά προβλήματα, η ιδεολογική μας ζωή έχει βουλιάξει σε βαθύ τέλμα, έχει περιπέσει σε κώμα.Η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να ερμηνεύσει τον σύγχρονο κόσμο, αδυνατεί να συντονίσει το βήμα της με τον βηματισμό της Ιστορίας. Μερικοί από τους αναγνώστες επισημαίνουν αυτή την πραγματικότητα και προσπαθούν να την ερμηνεύσουν.Θεώρησα σκόπιμο και χρήσιμο να απαντήσω ανοικτά σε μερικές από τις επιστολές αυτές. Ο αναγνώστης θα κρίνει αν έκανα καλά ή όχι.