Αλλοτινά μου χρόνια στο χωριό

Η ζωή και η δράση ενός γιατρού εκτυλίσσεται δίπλα στον ανθρώπινο πόνο και τούτο είναι ένα συνεχές αίσθημα ευθύνης. Είναι αυτός στον οποίο έχει περιέλθει όχι μόνο η ευθύνη της ζωής αλλά και η διαχείριση του θανάτου. Εξ άλλου αν δεν υπήρχε τέρμα, δεν θα ήταν η ζωή τόσο ελκυστική και πολύτιμη με τις ωραίες αναμνήσεις. Κουράστηκα και κάθισα να ξαποστάσω. Άπειρες σκέψεις γέμισαν το μυαλό μου.Το χωριό που έζησα τα παιδικά μου χρόνια ήρθε στο νου μου μ’ όλη του τη γοητεία παρά τη στέρηση της εποχής. Άνθρωποι απλοί και τίμιοι. Πατεράδες και μανάδες στυλοβάτες της οικογένειας και φύλακες της παράδοσης του τόπου. Δάσκαλοι-ήρωες στη μετάδοση της γνώσης. Τα συρτάρια γεμάτα ακόμα από σβούρες και σπάγκους των παιδικών μου παιγνιδιών.Χάθηκε όμως εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου. Μακάρι στις αναμνήσεις μου να μπορούσα να προσθέσω τη μουσική υπόκρουση και τα αρώματα της εποχής.