Αλλάζοντας παράδειγμα

Ο αναρχισμός δεν προτείνει την κοινωνία της διαφάνειας, την εξαφάνιση κάθε συγκρουσιακότητας, το τέλος κάθε διαίρεσης, την παγκόσμια αρμονία. Αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας, μια εσχατολογία. Ούτε προτείνει την κατάργηση κάθε νόρμας ή κανόνα, κάθε υποχρέωσης, κάθε δεσμού. Η ελεύθερη συμφωνία απαιτεί απόλυτο σεβασμό αυτών που συμφωνούνται. Ο αναρχισμός δεν είναι ανομία.Ο αναρχισμός όμως διαπιστώνει ότι κάθε κοινωνία που βασίζεται στη διαίρεση κυρίαρχου-κυριαρχούμενου μεταμορφώνει τη δικαιοσύνη, όπως έλεγε ο Θρασύμαχος, στο συμφέρον του ισχυρότερου, και ότι σε μια κρατική κοινωνία ο νόμος “δεν είναι παρά η διακυρηγμένη βούληση των κατακτητών σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θέλουν να κυβερνώνται οι υπήκοοί τους”, όπως έγραφε ο Γουινστάνλεϊ το 1650. Για να φτάσουμε σ’ ένα ορθό καθεστώς, όπου θ’ αναγνωρίζεται η ελευθερία και η ισότητα καθενός και καθεμίας, είναι αναγκαία η κατάργηση της κυριαρχίας, δηλαδή η οικοδόμηση ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος στο οποίο η συμβολικο-θεσμίζουσα ικανότητα θ’ ανήκει στη συλλογικότητα, κι όχι σε ένα τμήμα της χωριστό απ’ τα υπόλοιπα.