Ακούω την καρδιά του παίχτη

ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΦΩΣ”Στο νησί μου όλα καίγονται στο φως. Το ίδιο φως, απ’ το καλοκαίρι ως το χειμώνα, καίει ασταμάτητα. Σ’ αυτή τη φωτιά έμαθα, γι’ αυτό δε συνηθίζω εδώ. Ό,τι κι αν καίγεται σ’ αυτό το εργοστάσιο, με καίει κι εμένα, αλλά δε με θερμαίνει. Μοιάζει με το φως που φτιάχνουμε εγώ κι οι ναύτες. Είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι φως. Είναι μόνο το αντίθετο του σκοταδιού.”ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ”Ανέπνεε σαν τους δρομείς των μεγάλων αποστάσεων. Πού το είχε μάθει;”ΣΤΑ ΤΡΙΑ”Μια ιδέα ήταν αρκετή. Δούλευα εξαντλητικά, για να την κάνω να λάμψει. Αν κέρδιζα, πίστευα ότι η νίκη αυτή θα μ’ έκανε αιώνιο.”ΧΕΡΙΑ ΓΙΑΤΡΟΥ”Το αίμα λερώνει τα ρούχα μου και το βρώμικο παλτό, που μόλις πλήρωσα για να το αποκτήσω. Σκέφτομαι το αίμα που τρέχει όταν χειρουργώ, το αίμα στα ψυγεία, στις μεταγγίσεις, στις εξετάσεις, κάτω απ’ τις μασχάλες των νοσηλευτριών. Το αίμα δεν το τρέμω ούτε με συγκινεί. Είμαι γιατρός και είναι ένα απ’ τα εργαλεία μου. Το αίμα είναι νερό για μένα. Όμως είμαι σίγουρος πως αυτή η τελευταία κρίση πανικού ήρθε απ’ το αίμα. Δεν ξέρω γιατί και το κρύο μ’ εμποδίζει να το συλλογιστώ καθαρά”.ΑΚΟΥΩ”Δεν τον έβλεπα ούτε τον άγγιζα. Τον ήθελα. Μου άρεσαν οι ήχοι του και η κάθε μυρωδιά του. Όλα μου ταίριαζαν. Ήταν παίχτης και εξαιτίας του, το παιχνίδι, τώρα, είχε γίνει συναρπαστικό”.ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ”Ο πόνος! Ο πόνος με κάνει να μιλάω έτσι. Είναι τρομακτικές οι εικόνες του πόνου. Βλέπω το χέρι που πονάει να ξεφεύγει, να το σκάει”.