Αισχύλος και τραγωδία

“Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλα το”, λέει μια σοφή παροιμία μας. Κράτα επαφή και όταν σου δοθεί ευκαιρία, κάμε αυτό που θες… Αυτό κάνει ο Κανταρέ. Βλέπει απλησίαστη τη θέση του Αισχύλου. Δεν την αμφισβητεί. Και πώς να το πράξει, αφού όλου του κόσμου οι διανοητές, σαν πολικό αστέρα τον ακολουθούν και προσανατολίζουν την πορεία τους; Κι αυτό ισχύει γενικά για τον ελληνικό πολιτισμό, που αποτελεί τη βάση και το θεμέλιο του πολιτισμού των λαών, σε παγκόσμια κλίμακα. Μπροστά σ’ αυτή την αλήθεια, ο Κανταρέ βολεύεται με το “ου μην αλλά”. Αμφισβητεί την καθολικότητα της αλήθειας. Μεγάλος ο ελληνικός πολιτισμός, μεγάλος κι ο Αισχύλος, που αποτελεί ένα πυλώνα του. Εδώ ξυπνάει το εθνικιστικό στοιχείο, που σέρνει μέσα του, ακοίμητο. Και η Αλβανία, ο γείτονας, τίποτε, μηδέν; Υπονόμευση και διεκδίκηση έστω και ψιχίων από τη μεγάλη τράπεζα του ελληνικού πολιτισμού, με ανεδαφικούς ισχυρισμούς και σαθρά επιχειρήματα. Και νά το ερώτημα: Θα αφήσουμε τέτοιους ισχυρισμούς αναπάντητους, ή θα αναθέσουμε τούτο το χρέος σε άλλους; Σ’ αυτό το ερώτημα απαντά τούτο το βιβλίο. Και, βέβαια, πρωτίστως παρουσιάζει την Τραγωδία, κορωνίδα του ποιητικού και θεατρικού λόγου, μαζί με τον πρωτομάστορά της, το μεγάλο Αισχύλο και το σωζόμενο έργο του, που αποτελεί εβερέστειες κορφές αξεπέραστες. Είναι βλέπεις απαραίτητη η γνώση τους, που οδηγεί στη μόνη σωστή και ορθή άποψη, άτρωτη από κάθε ιδιοτέλεια και συμφεροντολογισμό.