Αγάπης αγώνας άγονος

[…] Η τραγική αυτή κωμωδία αναδίδει μια μοναξιά. Κορίτσια και αγόρια που μένουν ολομόναχα, εγκλωβισμένα στους ρόλους που τους έταξε η φύση, η κοινωνία. Αμήχανα. Οι άντρες, μια τραγελαφική παρέα που θέλει, εφηβικά σκεπτόμενη, να αποφύγει τον έρωτα με τη μελέτη και την ενάρετη, “πλατωνική” ζωή, κάπως σαν Ιππόλυτοι που γυρίζουν την πλάτη στην Αφροδίτη. Οι κοπέλες έρχονται, απόκοσμος θίασος, με ένα (προσχηματικό;) αίτημα. Παίζουν το ρόλο του ηδονικού πειρασμού. Κάτι πάει να συμβεί. Και ξαφνικά ματαιώνεται. Όλα κόβονται, σβήνουν, τελειώνουν. Πάνε χαμένα Αλλά μήπως ήταν καταδικασμένα να πάνε χαμένα από την αρχή; Μήπως κάθε ερωτικό παιχνίδι, είτε ματαιωθεί είτε ολοκληρωθεί, είναι ούτως ή άλλως κόπος χαμένος, αφού όλα είναι προδιαγεγραμμένα κι αφού η μοναξιά των δύο φύλων, όσο και του καθενός μας, για λίγο μόνο καταλύεται απ’ το θάμπωμα μιας ψευδαίσθησης, που η ζωή (ο θάνατος) τη διαλύει και μας δείχνει πάντα γυμνή την αλήθεια […]