Αχιλλέας Δρούγκας, Αναδρομική

[…] Οι μελετητές της ζωγραφικής του Αχιλλέα Δρούγκα ανέτρεξαν συχνά σε σχολές, ρεύματα και τίτλους, για να στεγάσουν και να χαρακτηρίσουν την τέχνη του. Είναι αλήθεια πως, όπως προαναφέραμε, το ιδιαίτερο προσωπικό ύφος του ζωγράφου αναπτύχθηκε με άλλοθι τις αναζητήσεις, τους κώδικες και τις ελευθερίες που προσέφεραν ρεύματα όπως η Ποπ Αρτ ή ο Φωτορεαλισμός. Αλλά η τέχνη του Δρούγκα δεν χρωστάει σ’ αυτές τις σχολές τίποτ’ άλλο παρά το κίνητρο για να ανακαλύψει και να αναπτύξει την ενδιάθετη κλίση του. Η τέχνη του δεν κράτησε από την ανατρεπτική και σαρκαστική Ποπ Αρτ παρά μόνο μια λεπτή ειρωνεία. Και από τον Φωτορεαλισμό μονάχα την ακρίβεια της εικόνας. Μια ακρίβεια που δεν βασίζεται αποκλειστικά στη φωτογραφική αποτύπωση. Γιατί ο Αχιλλέας σκηνοθετεί με σοφία τις συνθέσεις του και τις μελετά εκ του φυσικού, ρυθμίζοντας με το βλέμμα και το πνεύμα την επιφάνεια, την απόκρυψη, την απόρριψη. Αυτό που μοιάζει ρεαλιστικό στη ζωγραφική του Δρούγκα δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη.Η τέχνη του είναι εξόχως αφαιρετική. Η πραγματικότητα υποβάλλεται σε λεπτές “χειρουργικές” επεμβάσεις για να αποβάλει το επεισοδιακό και το τυχαίο. Έτσι μονάχα θα εξασφαλίσει διαβατήριο εισόδου σ’ έναν κόσμο όπου βασιλεύει η άχρονη τάξη κι η ομορφιά. Η ομορφιά ως έννοια, ως λέξη, μοιάζει σήμερα αναχρονιστική, ξεπερασμένη. Ο καλλιτέχνης που τολμά να την υπηρετεί κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως ακαδημαϊκός και να απορριφθεί από το σύστημα. Χρειάζεται να διαθέτει θάρρος, ανδρεία και αντοχή. Ο Αχιλλέας Δρούγκας πορεύτηκε αταλάντευτα στην οδό που είχε χαράξει, αψηφώντας τις σειρήνες. Το κοινό του, οι οπαδοί του καλύτερα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και πέρα απ’ τον Ατλαντικό, τον ακολούθησαν με φανατική προσήλωση και πίστη. […]Μαρίνα Λαμπράκη – ΠλάκαΚαθηγήτρια Ιστορίας της ΤέχνηςΔιευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης