Αχ! Έρωτα…

Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτόπου έτσι με κάνει να ποθώτη συντροφιά σου,που σαν βραδιάζει, τριγυρνώτα φωτισμένα για να δωπαράθυρά σου;Έρωτας να ‘ναι η σιωπήπου όταν σε βλέπω, μου το κλείνειςσφιχτά το στόμα,που κι όταν μείνω μοναχή,στέκω βουβή κι εκστατικήώρες ακόμα;Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,με κάποιου αγγέλου τα φτεράπου έχει φορέσει,κι έρχετ’ ακόμη μια φοράμε τέτοια δώρα τρυφεράνα με πλανέσει;Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,και καλώς να ‘ρθει το κακόπου είν’ από σένα·θα γίνει υπέρτατο αγαθό,στα πόδια σου αν θα σωριαστώτ’ αγαπημένα.