33 Τάνγκο

Αν το ‘ξερεςότι ακόμα στην ψυχή μουκρατάω την τρυφερότητα εκείνηπου ένιωθα για σένα!…Ποιος ξέρει, ίσως, αν το ‘ξερεςπως δε σε ξέχασα ποτέ!…Γυρνώντας πίσω στα παλιάμπορεί και να με θυμηθείς…Οι φίλοι πια δεν έρχονταιούτε για μιαν επίσκεψη,κανείς δε με παρηγορείμες στον καημό μου…Από τη μέρα που έφυγεςείναι το στήθος μου σφιγμένο!…Γυναίκα, πες μου, τί έχεις κάνειτη φτωχή μου την καρδιά!…Κι όμως εγώπάντοτε σε θυμούμαιμ’ εκείνη την καθάρια τρυφεράδαπου ένιωθα για σένα, κι είσαι μες στην ψυχή μου,κομμάτι της ζωής μου,μες στη γλυκιά ψευδαίσθησηπου ποτέ δε λησμονώ.Στο τσαρδί μου το παρατημένοούτε ο ήλιος το πρωίστο παράθυρο δε βγαίνει,όπως πριν, που ήσουν εδώ…Κι εκείνο το σκυλάκι, η συντροφιά μας,που όταν έλειπες, δεν ήθελε να φάει,βλέποντάς με μοναχόν αντιπροχτέςμε παράτησε κι εκείνο.