Ιώβ

Ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου, είναι λίγο-πολύ γνωστή η Ιστορία του πολύαθλου Ιώβ. Ο όποιος ζει “εν χώρα τη Αυσίτιδι” με πλούτο πολύ και ευτυχία και σεβόμενος πάντοτε τον Δημιουργό. Ο μισόκαλος όμως διάβολος, ζήτα από το Θεό την άδεια να υποβάλει τον Ιώβ σε δοκιμασία, με την ελπίδα ότι ο δίκαιος και ευσεβής δούλος του Θεού θα χάσει την πίστη του και την ευσέβεια του. Πράγματι, με την παραχώρηση του Θεού , ο Ιώβ χάνει όλα τα πλούτη του, τους επτά υιούς και τις τρεις θυγατέρες του και επιπλέον, προσβάλλεται από φρικτή νόσο, στη διάρκεια της οποίας, άλλα και των λοιπών δοκιμα-σιών, ο Ιώβ, παρά τις προτροπές της συζύγου του, παραμένει πιστός και καρτερικός, με την αξιοθαύμαστη φράση: “ει τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν;” (Β’: 10). Στη συνέχεια, επισκέπτονται τον Ιώβ τρεις φίλοι του, οι οποίοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τη δυστυχία του, στηριζόμενοι στην κυρίαρχη αντίληψη της εποχής, σύμφωνα με την οποία τα δεινά πού υφίστανται οι άνθρωποι αποτελούν ποινή για κάποια τους αμαρτία. ο Ιώβ υπεραμύνεται της αθωότητας του και η συζήτηση καταλήγει σε αδιέξοδο. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ένας τέταρτος φίλος, ο όποιος υποστηρίζει πώς τα δεινά των ανθρώπων οφείλονται μεν σε κάποια αμαρτία, αλλά έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Την όλη συζήτηση κλείνει η παρέμβαση του Θεού , ο οποίος, χωρίς να προσφέρει μιαν άμεση απάντηση στο ερώτημα, παραπέμπει τον Ιώβ στο θαύμα και στο μυστήριο της Δημιουργίας. Ο δε Ιώβ αναγκάζεται να ομολογήσει την αδυναμία του να συλλάβει σε όλη του την έκταση και να εξιχνιάσει το μυστήριο του Θεού. Το βιβλίο κλείνει με τον Ιώβ να εύχεται υπέρ των φίλων του και να αποκαθίσταται σε μεγαλύτερη ευτυχία της προτέρας και να ζει για μια μακρά ακόμη περίοδο ετών.