Όταν ο ψίθυρος

Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιοάκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμοσυνετό μετά τις θύελλεςσοφό στην ύστερη γνώση της εξορίαςτου τόπου και των ψυχώνέμεινε μόνο η θάλασσαοι ευχές των ναυτικών στους φάρουςαστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζονταςαναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγαδεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκεςτα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθουςμέχρι την ύπαρξη ή την καύσηέμεινε μόνο η θάλασσανα θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρωννα φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσηςγυμνό απ’ το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψηςείναι ήσυχα είπαν με τα σπίτια κάτωβυθισμένα στο ύψος της άμμουπυραμίδες σύγχρονων θυμάτων της αναγέννησηςκατοικούν άνθρωποι σε αυτά τα σπίτιαάδεια μπουκάλια σε χαρτόκουταδεν είναι καιρός γι’ άλλη θέση από την όρθιαεκεί όπου ο ήλιος υπερέχεισκυφτά μόνο το βάθος της σελήνηςκι ο θνητός συριγμόςτης αποσύνθεσης.