Τα σονέτα

Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, ανΔεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν.Μάρανε εσύ τον Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει,Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθάνει.Κι αν αρέσε η Μούσα μου στου αιώνα μας τη λόξα,Δική μου ας είναι η κούραση, δική σου ας είν’ η δόξα.Και τότε μαύρο θα ορκιστώ πως είναι και το κάλλος,Μόνο το χρώμα σου όμορφο κι άσχημος κάθε άλλος.Όχι, η συνείδηση αν την πω “αγάπη” δεν με τύπτει:Αφού η αγάπη μου γι’ αυτήν εγείρεται και πίπτειΚι όμως φοβάμαι θα κλαπείς ακόμα κι από ‘δωΜέχρι κι η πίστη θα ‘κλεβε τέτοιο έπαθλο ακριβό.Μέχρι λοιπόν να σ’ αναστήσει η Δίκη αυτή κι εσένα,Ζεις μέσα εδώ και κατοικείς στων εραστών το βλέμμα.Κι αυτόν σα μιαν επιτομή η Φύση έχει φυλάξει,Στην ψεύτρα Τέχνη, του άλλοτε το κάλλος να διδάξει.Φυλάξου απ’ τα προνόμιά σου αγάπη: αδέξιο χέριΚάνει να χάσει την αιχμή το πιο σκληρό μαχαίρι.Κι εσύ το μνημείο σου θα βρεις, όταν τυράννωνΛοφία και τάφοι μπρούντζινοι τη λάμψη του θα χάνουν.