Φυλακή υψίστης ασφαλείας

Ένας άνθρωπος με περισσότερη ευαισθησία από όση χρειάζεται, που δεν αντέχει την απώλεια, τη βία, το φόβο, τον γενικό παραλογισμό αυτού που ονομάζουμε «πραγματικότητα». Κι έτσι εγκλωβίζεται. Είναι στο σπίτι του; Είναι τρελός; Ή μήπως τρέλα είναι όλο αυτό που περιγράφει; Κάνει μια έκκληση ζωής σε κάποιο πρόσωπο που λείπει. Ένας ισχυρός δεσμός ξεδιπλώνεται. Μαμά; Αδερφή; Φίλος; Φίλη; Ο ίδιος του ο εαυτός; Απευθύνεται στο άλλο πρόσωπο λες και μιλά σ’ έναν καθρέφτη. Σαν σχιζοφρενής. Με θυμό, τρυφερά, με απόγνωση, όμως πάντα με χιούμορ. Αποκαλύπτεται, σ’ ένα ταξίδι γεμάτο ένταση, από το σκοτάδι στο φως – το δίπολο που υπάρχει μέσα μας και κατευθύνει τη ζωή μας αναλόγως. Έρχεται κατά μέτωπο με όλα όσα πονάνε. Η σοφία, άλλωστε, είναι ένα παράσημο που αποκτά ο άνθρωπος με το σπαθί του. Για να αντιμετωπίσεις τη νύχτα της ζωής, ονειρεύεσαι· και από όλα τα όνειρα διαλέγεις αυτό που σου ζεσταίνει την ψυχή. Εδώ, είναι το όνειρο της απόλυτης ταύτισης, του ισχυρού δεσμού κόντρα στη μοναξιά. Αιώνια φυλακή σου αυτό που θεωρείς το πιο ασφαλές σου περιβάλλον. Οι χειροπέδες κι οι αλυσίδες είναι στο μυαλό μας, όπως ακριβώς και τα κλειδιά.