Τα παιδιά της θάλασσας

[…] “Με μαλώνει γιατί πάω να κάνω το αδύνατο”, με πρόλαβε πριν ρωτήσω. “Βλέπεις, όλη μου τη ζωή γράφω στην άμμο κι εγώ όπως κι όλοι”, μου είπε. “Μα τη θάλασσα δεν τη χωράνε γράμματα. Τη θάλασσα την ζεις. Θυμάσαι τι μου είπες; Είναι παιχνίδι”. […]Πώς όμως την ζει καθένας από εμάς; Αφήνεται στο ποτάμι της Ιόλης; Γυρεύει το χρυσόψαρο του Κροίσου; Ή μήπως έχει για οδηγό το φανάρι της Ηρούς; Μέσα από μια σειρά διηγημάτων που ταλαντεύονται ελεύθερα ανάμεσα στην αφιλτράριστη φαντασία ενός παιδιού και τον ρεαλισμό των προβληματισμών του, καθώς εκείνο μεγαλώνει, ένα αγόρι μας γνωρίζει τους φίλους του και μας καλεί να μην ξεχάσουμε όλες εκείνες τις ιστορίες των παιδιών της που δίνουν γεύση, χρώμα κι άρωμα στη θάλασσα, τη ζωή.