Εγώ, κύριε, δεν ξέρω γράμματα

… Σήκωσαν το χέρι μερικοί! Μετά και άλλοι, και άλλοι, και στο τέλος όλοι, εκτός από τον Νίκο Τσακανίκα!”Α, κάνατε πολύ καλά που ήρθατε εδώ σε μένα! Θα σας τα μάθω εγώ, γιατί εγώ είμαι δάσκαλος και τα ξέρω, αλλά όταν ήμουν έξι χρονών δεν ήξερα ούτε ένα”.”Εγώ ξέρω ένα”, λέει ένας. “Εγώ δύο”, λέει ο άλλος. “Εγώ τρία”, ο τρίτος και πάει λέγοντας.”Ας σταματήσουμε τις κουβέντες και σηκώστε το χέρι όσοι ενδιαφέρεστε να τα μάθετε όλα!”Σήκωσαν όλοι το χέρι.”Εδώ έχουμε απ’ όλα”, τους λέω, “και κιμωλίες και πίνακα! Ας ξεκινήσουμε!”Και αρχίζω να γράφω στον πίνακα με έγχρωμες κιμωλίες, ανάλογα με το χρώμα που ταίριαζε, κάτι σαν αυτά εδώ:…”Ποιος θα ήθελε να μας διαβάσει τώρα αυτά που έγραψα;” τους λέω!”Εγώ, κύριε, δεν ξέρω γράμματα και δεν μπορώ να διαβάζω”, λέει η Μαρία! “Ούτ’ εγώ”, λέει, ο άλλος κι ο άλλος και η άλλη!”Καλά, θα σας τα διαβάσω εγώ!”