Κόκκινη γραμμή

“Η βασική μου θέση είναι πως υφίσταται ένα διεθνικό πλαίσιο πελατειασμού, με χώρες-πάτρωνες και χώρες-πελάτες. Στην δεύτερη κατηγορία κατατάσσω την Ελλάδα. Σ’ αυτόν τον καταμερισμό ρόλων, ευκαιριών, αιφνιδιασμών, κόστους και απολαβών, η Ελλάδα τοποθετείται με αιρέσιμα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που οφείλονται στην ισχνή κρατικότητά της. Ο έκτακτος ξένος έλεγχος που της επιβλήθηκε το 2010 εμπεδώνει την εξάρτηση (dependency). Εγκλωβίζει την Ελλάδα στον ορίζοντα της υπανάπτυξης (underdevelopment). Η Ελλάδα δεν κατάφερε να αποτρέψει την θεσμοποίηση (institutionalization) του ιδιότυπου αυτού καθεστώτος από de facto σε de jure”. (Από την Εισαγωγή) Μέσα από σειρά πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και ιστορικών δοκιμίων, ο συγγραφέας αναδεικνύει την τοξική συνάφεια της επιβεβλημένης οικονομικής πτώχευσης, του ξένου ελέγχου και της κοινωνικής αποδιάρθρωσης, με τα μείζονα εθνικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η προοπτική της ανάλυσής του είναι ιστορική. Και συνεπώς, επαναφέρει στο επίκεντρο του διαλόγου παλιές, ακόμα άλυτες διχογνωμίες. Το έργο διακρίνεται σε οκτώ μέρη: Υπανάπτυξη και ΕξάρτησηΤο Κοινωνιολογικό ΈλλειμμαΠολιτική Ταυτότητα και ΑνεξαρτησίαΕλλάδα και ΤουρκίαΕλλάδα και ΣκόπιαΗ Επιβολή του ΜνημονίουΞένος έλεγχος και ΑριστεράΑποσιώπηση και Διαστρέβλωση