Λόγω μέθης

Γιατί είναι στιγμές που σ’ ακουμπάει βαθιά η αποστροφή της Κίρκης προς τον Οδυσσέα μετά τη Νέκυια: Εσείς που πεθάνατε δυο φορές, όταν οι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν μία; Γιατί είναι στιγμές που ακούς το τρίξιμο της παλιάς πόρτας κι απ’ τις χαραμάδες της να περνάει το σώμα του έρωτα· να αλώνει το νυσταγμένο μεσημέρι του Ιουλίου· και πάλι ξαφνικά να χάνεται στις πνοές των ανέμων; Στιγμές που σε παιδεύει ο μύθος της Αριάδνης -που τη μπερδεύεις με την Κίρκη- και νιώθεις την παλάμη της να σου κρατεί το χέρι; Στιγμές που νιώθεις στο πετσί σου πως οι νεκροί κι οι ζωντανοί, σιμά μου, καθώς οι βάτοι, επιάνονταν από το φόρεμά μου; Και τ’ άλογα που τρέχοντας με τα γοργά φτερά τους μας φθάνουνε στο θάνατο, πριν να μας φθάσει αυτός! Κι αυτή η βαθιά φωνή των χωμάτων; των αθώων δέντρων τα νεύματα; το έαρ των πουλιών και η νύχτα των Μυροφόρων; Αυτές οι πανάρχαιες φωνές, αυτές οι αρχέγονες εικόνες από πού έρχονται και πού σε πάνε; Σ’ αυτήν την πρόκληση, σαν το τραγούδι των Σειρήνων δίκοπη, δύσκολο ν’ αντισταθείς. Κι ακροβατείς μοναχικός στο χείλος της αβύσσου των πανάρχαιων ερωτημάτων. Ελπίδα σου μόνη να τ’ αγγίξεις. Με το άγγιγμα να στομώσεις την επώδυνη κόψη τους. Και να φιλιώσεις με τα φωτεινά σκοτάδια τους – μήπως και μέσα τους ανταμώσεις τον πρώτο σου εαυτό.