Δεύτερο έτος της εβδόμου διανοίας

Γεννήθηκα σε λευκές νύχτες για να πεθάνω σεμαύρες μέρες.Πολέμησα για την ειρήνη που δυστυχώς δενπρόφτασα να χαρώ.Βουνά της θάλασσας, κύματα της στεριάς,αστέρια της Γης και πέτρες του ουρανού, όλαμαζί και το καθένα χωριστά με βοήθησαν νααποτύχω σε μια αποστολή που πιθανόν καινα μην είχα ποτέ μου αναλάβει.Έψαξα παντού και πουθενά, έψαξα στο τώρακαι στο χθες, ρώτησα τους ήλιους του δειλινούκαι τα φεγγάρια του μεσημεριού. Έκανατραγούδι μου τη σιωπή και φίλησα την εικόνακάποιας σκιάς που μ’ αγκάλιασε.Καταραμένος με την ευλογία μιας γενιάς πουδεν γνώρισα, ευλογημένος από την κατάραμιας ζωής που δεν έζησα, νεκρός για τουςνεκρούς και ζωντανός για τους ζωντανούς,είμαι εδώ για να σας πω, πολλές φορές ακόμακαι με τη σιωπή, όσα φοβάμαι πως αγνοώγιατί απλά δεν θέλω καν να θυμάμαι.Γνωρίζοντας την άγνοια σας, φοβούμενος ότιδεν με φοβάστε, πληγωμένος από τουςκούφιους σας επαίνους, ματαιωμένος από ένακύμα ψευδεπίγραφων υποσχέσεων,ακάλεστος στη γιορτή που οργάνωσα, γύρισαγια να σας κεράσω το πιο πικρό ποτό και τοπιο νόστιμο δηλητήριο.Ας ξεκινήσει λοιπόν η γιορτή κι εσείς απαίσιοιφίλοι κι αγαπημένοι μου εχθροί, αρχίστεεπιτέλους να κλαίτε χαρωπά, όσο τουλάχιστονμπορείτε, γιατί σε τούτη τη γιορτή κανείς -αλλάμπορεί και όλοι τελικά – δεν θα χαρεί πουήρθε.