Εκδοχές του νόμου

Αναλύοντας τις εκδοχές του νόμου, δηλαδή τη σχάση και τις αντινομίες του, η εργασία αυτή αναφέρεται σε τρεις πρωταγωνιστές του νόμου: τον Kant, τον Sade και τον Kafka.Ο Kant εισάγει την έννοια του νόμου ως καθαρή μορφή και την έννοια της ηθικότητας ως ιδιότητα του έλλογου όντος να ενεργεί χάριν των νόμων. Όταν συγκροτεί τον νόμο, η καντιανή φιλοσοφία δεν περιορίζεται στη φύση της ηθικής αλλά στην καθολικότητα του νόμου.Ο Sade εισέρχεται με το έργο του -αυτήν την “ανοσιουργό φιλοσοφία”, όπως χαρακτηρίζεται η ιδιότυπη λογοτεχνία του- στη σφαίρα του νόμου, εισάγοντας μια θεμελιακή αντινομία: ο νόμος εγκαθιδρύει την κατάλυση των κανόνων του Λόγου μέσω του ίδιου του κανονιστικού Λόγου.Ο Kafka παρωδεί με το έργο του τον νόμο και αναδεικνύει τις εκδοχές του: πρώτα στη “Δίκη”, συνδέοντας, όπως ο Kant, τον νόμο με τη μορφή της επιθυμίας και ύστερα στη νουβέλα του “Στη σωφρονιστική αποικία”, συναρτώντας, όπως ο Sade, τον νόμο με την απόλαυση.Οπότε, οι εκδοχές του νόμου στη νεωτερικότητα ανακύπτουν σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις:- όταν ο νόμος θεμελιώνεται στον εαυτό του (καντιανός φορμαλισμός).- όταν ο νόμος υπάγεται στη φύση, η οποία, προσηλωμένη στο κακό, ορίζει μια διεστραμμένη ανθρώπινη συμπεριφορά (σαδική ωμότητα).- όταν ο νόμος αποσυναρμολογείται και καθίσταται προφανής η τυχαιότητα της συναρμογής του (καφκική ειρωνεία).