Η επανάσταση στην Ελλάδα

Το χθες θύμιζε εξαιρετικά το σήμερα. Μέσα στο 1945 ο Αμερικανός Τζέιμς Μπερνς έβρισκε το άλλοθι για την έντονη παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα τονίζοντας “την ανικανότητα των Ελλήνων ηγετών να συνεργαστούν για τις επείγουσες ανάγκες της χώρας τους. Η εντύπωση που κέρδιζε έδαφος στο εξωτερικό ήταν ότι ο εγωισμός και η φιλαργυρία των Ελλήνων δημόσιων ανδρών τους τυφλώνει σε όλα τα ευρύτερα ζητήματα και ότι ίσως η Ελλάδα είναι ανίκανη να αυτοκυβερνηθεί και να επιλύσει τα άμεσα οικονομικά της προβλήματα”. Ο διπλωμάτης και ποιητής Γιώργος Σεφέρης σημείωνε την ίδια περίοδο στο ημερολόγιό του: “… η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις… είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα”. Ένα χρόνο αργότερα ο Τίτο αποκάλυψε στον Διμιτρόφ ότι “έχει αρχίσει ήδη η μεταφορά στην Ελλάδα πολεμικού υλικού για τους Έλληνες παρτιζάνους”. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση η Ελλάδα υπήρξε ο πειραματικός χώρος διερεύνησης των αντιδράσεων του αντιπάλου, ένα παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή. Και το ίδιο επαναλήφθηκε τον 21ο αιώνα.