Καπετάν Κεμάλ

“… Η έχθρα που είχε συσσωρευθεί μέσα μου απο τη σοβινιστική προπαγάνδα τόσων χρόνων, διαλύθηκε μέσα σ’ εκείνη την εβδομάδα που έζησα στην Αθήνα και είδα καθαρά στα μάτια των Ελλήνων τα φιλικά, τα αδερφικά αισθήματα που έτρεφαν για μας. Οι πρόσφυγες, οι Καραμανλήδες, δάκρυζαν στο άκουσμα της λέξης “Τουρκία”. Τα αισθήματα αδελφοσύνης ανάμεσα σε δυο λαούς που είχαν ζήσει για αιώνες μαζί βάραιναν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Την τελευταία μέρα έγινε η αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση. Ήχησαν ξανά τα συνθήματα “Ζήτω η Τουρκία” και “Ζήτω η Ελλάδα”. Αυτή τη φορά φώναξα “Ζήτω η Ελλάδα” μ’ όλη μου την καρδιά. Είχα καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν να πάψει να υπάρχει η Ελλάδα για να υπάρξει η Τουρκία. Όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, αλλά ο Τούρκος και ο Έλληνας είναι ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλο.”