Δημοσιοϋπαλληλικό δίκαιο

“Μία ευρεία ποικιλία κίνητρων, από τα πλέον υψηλά έως τα πλέον πεζά, από εκείνα όπου η προσφορά δημόσιας υπηρεσίας αποτελεί ένα ιδανικό έως εκείνα όπου η προσωπική τακτοποίηση είναι η μόνη ώθηση, είναι δυνατόν να κατευθύνει (τους πολίτες προς τη δημοσιοϋπαλληλική σταδιοδρομία). Δεδομένου, όμως, ότι η αναγωγή στην έννοια του γενικού συμφέροντος συνιστά, εδώ, κοινή αναγκαιότητα, παραμένει σε όλες τις περιπτώσεις αληθές ότι η δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα δημιουργεί δεσμεύσεις τις οποίες δεν είναι δυνατόν να αποφύγουν ούτε εκείνοι για τους οποίους η ιδιότητα αυτή αποτελεί απλώς ένα ανειλικρινές άλλοθι και οι οποίοι έστω και επιφανειακά υφίστανται ‘δηλητηρίαση’ από την αρετή”.G. Carcassone, “Fonction publique et fonction politique”, σε Conseil d’ Etat, “Rapport public 2003. Perspectives pour la fonction publique”, E.D.C.E., Νο 54, Paris 2003, σελ.428.