Κριοί

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2003 ο Jacques Derrida καλείται να εκφωνήσει μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Xαϊδελβέργης εις μνήμην του Hans-George Gadamer. Έχοντας αναπτύξει εν ζωή μια σχέση -σχεδόν φιλία- γεμάτη ιδιαιτερότητες, σχέση γεμάτη διάλογο φιλοσοφικό βασισμένον επάνω στις αρχές της ερμηνευτικής και της φαινομενολογίας, ο Derrida έρχεται να συνεχίσει τον διάλογο αυτόν κατόπιν του θανάτου του Gadamer.Παίρνει ως αφορμή το ποίημα του Γερμανού ποιητή Paul Celan, “Grosse, Gluhende Wolbung” [“Μέγας, διάπυρος θόλος”], ποιητή που κινητοποίησε συναισθηματικά και διανοητικά τόσο τον Gadamer όσο και τον Derrida, για να αναπτύξει τον προβληματισμό του σχετικά με το δυνατόν της μεταφραστικής επανανάγνωσης ενός κειμένου όπως το τσελανικό ποίημα. O ίδιος ο Derrida χρησιμοποιεί έναν λόγο ποιητικό προκειμένου να ψηλαφήσει το ποίημα. Εστιάζει δε την προσοχή του στον τελευταίο του στίχο (“Απέρχεται ο κόσμος και πρέπει πάνω μου να σε φέρω”), προσφέροντάς μας εν τέλει ένα σπαρακτικό κείμενο γύρω από την ευθύνη και το “καθήκον” του ανθρώπου να “κουβαλήσει” τον αγαπημένον του πλησίον, όταν ο κόσμος χάνεται.Ως φιλόσοφος ο Derrida ολοκληρώνει τις ανασκαφές του στο γλωσσικό υπέδαφος του ποιήματος κάπως συγκρατημένα. Δεν προβαίνει σε μια τελεσίδικη μετάφραση. Η συνεισφορά του έγκειται στο πλήθος των προοπτικών που έθεσε ο ίδιος με σκοπό την πολυσχιδή ανάγνωση και ερμηνεία των ποιητικών κειμένων μέσω της αναζήτησης των μεταφραστών-σκαπανέων και των γραπτών-μνημείων εντός του χωροχρόνου.