Μπαλάντα για τη Μαρία

Συχνά, το χάραμα, είδα κι ήταν ρόδινος ο ουρανός προς την ανατολή -κι όλος ο άλλος έλαμπε αστροστόλιστος.Κι έπειτα, μες στις άχνες, με θαμπή όψη έβγαινε ό ήλιος – και μπορούσε το μάτι να τον βλέπει για πολύ. ‘Ετσι, μες στ’ άνθη, που ψηλά σκορπούσε η θεία πομπή και πέφταν απαλά στο άρμα κι έξω απ’ το άρμα, προχωρούσεΚάποια με λευκό πέπλο κι από ελιά στεφάνι κι έναν πράσινο μανδύα και φόρεμα σαν ζωντανή φωτιά.Κι ο νους μου, που ετούτη η παρουσία τον έκανε να τρέμει από παλιά, και μόλις κι άντεξε την τρικυμία,τώρα, δίχως βοήθεια πια καμιάαπό τα μάτια, νιώθει την απόκρυφη έλξη – και πιο βαθιά ξαναγαπά.(Dante, “La divina commedia”, Purgatorio XXX, 22-39)