Τα ελιξήρια της φωνής τους

“Το πρώτο ζωντανό που συνάντησαν ήταν ένα πουλί που πετούσε προς τα πίσω. Ο οιωνός τούς φάνηκε καλός και προχώρησαν με ενθουσιασμό. Όσο βάθαιναν όμως, τα πάντα έμοιαζαν να οπισθοχωρούν. Και όταν συνάντησαν τα ρόδινα πουλιά που βλασταίνουν στις όχθες των δύο λιμνών και μιλούν το ιδίωμα της πεταλούδας, κατάλαβαν ότι πλησίαζαν το στόχο τους.”Το μεγαλείο της ζωής έγκειται στο ότι τελειώνει. Όχι εξαρχής, αλλά καθ’ οδόν. Όπως η άμμος αλλάζει απότομα σε μια υγρή, νεόνυμφη Παφλαγονία· η κόψη της μεταμορφώνεται σε τύψη· η έξαψη της αϋπνίας της χλομιάζει την έναστρη όψη. Και ο κόσμος πλημμυρίζει, ερήμην μας, με αόρατες πεταλούδες σαν ελεύθερες σιωπές. Όπου μια λάμψη πέφτει λοξά στη φτερούγα της νύχτας και απλώνουν τα χρώματα σ’ έναν κύκλο κενού· και μονάχα με τα γυάλινα γράμματα ξαναμπαίνεις στο φως. Αλλά μέχρι τους νοτίους της νήσου αναβλύζουν θρύλοι εφίππων από τα ερείπια της μονής του Χαρακηνού και καλπάζουν σύσωμοι προς τα οχυρά, σκιαμαχώντας στα κενά οροπέδια του Μαΐου. Ο ουρανός είναι γεμάτος απυρόβλητα ζώα, αλλά μην ανησυχείς… κάπου στα βάθη άναψαν συλλαβιστά, τα ελιξήρια της φωνής τους.