Από τον ανατρεπτικό ιαμβογράφο Αρχίλοχο στον λυρικό αφηγητή Βακχυλίδη

Η λυρική ποίηση εμφανίζεται παράλληλα με την επική ποιητική παραγωγή. Αρχικά, συνοδεύει εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής, όπως είναι η εργασία, οι γαμήλιες τελετές ή οι λατρευτικές συνάξεις. Η παράλληλη αυτή ύπαρξη των δύο γενών, του έπους και της λυρικής ποίησης, μαρτυρείται και από το έπος, που μας παρέχει αρκετά δείγματα λυρικής ποίησης, όπως είναι ο παιάνας που ψάλλεται προς τιμή του Απόλλωνα, το τραγούδι με το οποίο τιμούν την αδελφή του Απόλλωνα οι κοπέλες, ένας υμέναιος και οι θρήνοι για τον Πάτροκλο και τον Έκτορα. Τα δύο γένη συνυπάρχουν, αλλά προηγείται η τελειοποίηση και επομένως η επικράτηση του έπους. Σταδιακά η νέα ποιητική μορφή αναπτύσσεται και μάλιστα ανταγωνιστικά προς το κυρίαρχο έπος, για να επικρατήσει κατά τον 7ο και 6ο αιώνα, καθώς τότε ακριβώς υποχωρεί η επική δημιουργία. […](από την εισαγωγή του βιβλίου)