Ο κόσμος όπως ήρθα και τον βρήκα

Φώτα πορείας σπάζουν το σκοτάδι κι έπειτα πάλι η τεφρή σιωπή της λεωφόρου. Ψυχές ξεγυμνωμένες. Δεν ξημερώνει ακόμα, μα το φεγγάρι έχει δύσει. Πού να κοιτάξει; Στην Αφροδίτη δώσανε πολλά ονόματα. Μα πού κι αυτή; Προχωρά γρήγορα, ψάχνει για να κρυφτεί. Η εποχή γεννά τα μπάσταρδα παιδιά της. Χωρίς σημείο εκκίνησης. Το σώμα τους γερμένο, σε κλίση ελαφρά προς τα μπρός, ημιτελή απόπειρα άλματος. Παθιάζονται με φτηνές μουσικές, αγωνιούν με πληρωμένους μονομάχους. Φωνές που δοκιμάζουν ν’ αρθρώσουν πρόταση, ανάμεσα στο ουκέτι και στο ούπω. Ούτε Ηρόστρατοι, ούτε Χριστοί. Και η Ιστορία, ως ερωμένη νικητών, στο ανάκλιντρο.