Μια ματιά στη ζωή και μια στον πολιτισμό

…τις λίμνες που υπολόγιζε για ωκεανούς…, τα λαγκάδια για θυμωμένους χείμαρρους… Η περιέργεια που τον ωθούσε ακόμα πιο μακριά…, οι απορίες που ήθελαν απαντήσεις……ο χώρος που δε χωρά τα μικρά…, αλλά περισσεύει για τα μεγάλα… Ο χρόνος που θέλει τα μικρά για να τα αναδείξει…, αν τα αναδείξει, σε μεγάλα… Και ο άνθρωπος ανάμεσα στο χώρο και στο χρόνο… Να νιώθει την πίεσή τους……αδίστακτος ο “Σκεπτόμενος ‘Ανθρωπος”… Η σκέψη στέγνωσε…, έγινε μαχαίρι και τρύπησε την καρδιά και το συναίσθημα… Και έμεινε μόνο λογική…, μαζί με την αλαζονεία… Απ’ αυτήν ξεχείλισε, και η πανουργία…, και η δολιότητα… και έπνιξαν όλα τα καλά… ‘Αραγε πόσα απόμειναν απ’ αυτά;